Tips nodig? Zo kun je een lied zoeken. Hier vind je een overzicht van alle liedbundels.
Wil je ons werk steunen? Hier vind je meer over doneren of koop onze unieke Ubi-cari-tas.
|
Mensen zijn een maat te groot: verschil tussen versies
(Nieuwe pagina aangemaakt met '{{Infobox lied |beginregel=Mensen zijn een maat te groot |taal=Nederlands |land=Nederland |periode=20e eeuw |dichter1=Herman Verbeek |componist1=Chris van Bruggen |...') |
|||
| Regel 12: | Regel 12: | ||
'''Mensen zijn een maat te groot''' is een lied van [[Herman Verbeek]], op muziek gezet door [[Chris van Bruggen]]. | '''Mensen zijn een maat te groot''' is een lied van [[Herman Verbeek]], op muziek gezet door [[Chris van Bruggen]]. | ||
| − | + | == Inhoud == | |
| + | |||
| + | Herman Verbeek in ''Getijden'': "Mensen willen te groot zijn en dat is hun falen. Het eeuwige moeten winnen, de beste moeten zijn, de vlugste, de hoogste, de sterkste, Jezelf verheffen, tot babelse hoogten, dat houdt niet. En het hoeft niet. Menszijn is samenzijn, maar één zijn, eenvoudig zijn. Tijdgeest en cultuur willen dat niet weten. Daar moet je dwars voor zijn en zeer jezelf." | ||
| + | |||
| + | De moderne menswetenschappen hebben vraagtekens gezet bij onze persoonlijke verantwoordelijkheid voor wat we doen of laten. Veel ervan gebeurt onder invloed van onze opvoeding en sociale omgeving, veel is een gevolg van wat ons overkomt, veel is ons wellicht ook aangeboren. De traditionele schuldbelijdenis heeft veel van zijn geldigheid verloren. | ||
| + | Mensen zijn een maat te groot - ze zijn van goede wil, maar het komt er niet van. Er is van alles dat ons in de weg staat, in ons zelf (we durven niet, we maken niet), maar ook van alles dat ons overkomt (we weten niet) of van buitenaf belemmert (we mogen niet). Zelfs het horen en spreken, zelfs het minnen gaat ons niet af. We zijn bang om anderen te bezeren en onszelf te verliezen. | ||
| + | Maar het lied blijft niet steken in dat schuldgevoel. Het is geen “weg men ons”-lied zoals veel teksten in de traditionele liturgie. Het laatste couplet opent een perspectief. We aanvaarden onze kleinheid, niet uit schaamte, maar als iets groots, iets sterks. Zacht zijn, stil zijn, waar zijn, goed zijn. De maat van de ander. De maat van God. En met een fraaie dubbelzinnigheid: maat van de ander zijn, maat van God: metgezel, geliefde. | ||
| + | |||
| + | De muziek van Chris van Bruggen sluit fraai aan bij de tekst. De melodie doet denken aan een klacht, maar straalt ook iets van berusting uit. De pianobegeleiding is stuwend, haast ongeduldig door de gebroken accoorden in zestienden. Door twee verschillende tussenspelen en een tegenmelodie van het koor ontstaat afwisseling. Wat het meest opvalt is de wisseling van de 6/8 en de 5/8 maat. Het lijkt alsof de componist hier een spel speelt met de inhoud: maat te groot / maat te klein. | ||
| + | |||
| + | == Hymnologische informatie == | ||
| + | |||
| + | Het lied werd voor het eerst gepubliceerd in ''Zang van de Monnik'' (1989) en daarna in de verzamelbundel ''Getijden'' (1996), op muziek van Herman Verbeek zelf. Deze versie is te horen op de CD ''Getijden 1.'' Chris van Bruggen schreef in 1999 de nieuwe compositie die in 2000 gepubliceerd werd in het blad ''Resonans'' en in 2005 in de verzamelbundel ''Liedboek van de ziel'' en in ''Zangen van zoeken en zien'' (2015). Deze versie is te horen op de CD ''In die dagen'' (1999). | ||
Versie van 18 okt 2015 om 15:57
Mogelijk staat het ook in andere liedbundels. Kijk hiervoor in de infobox rechts, onder het kopje 'Liedbundels'.
| Mensen zijn een maat te groot | |
| Herkomst | |
| Taal | Nederlands |
| Land | Nederland |
| Periode | 20e eeuw |
| Tekst | |
| Dichter | Herman Verbeek |
| Muziek | |
| Componist | Chris van Bruggen |
| Gebruik | |
| Thema | Twijfel |
| Liedbundels | |
| Zangen van Zoeken en Zien 135 | |
Mensen zijn een maat te groot is een lied van Herman Verbeek, op muziek gezet door Chris van Bruggen.
Inhoud
Herman Verbeek in Getijden: "Mensen willen te groot zijn en dat is hun falen. Het eeuwige moeten winnen, de beste moeten zijn, de vlugste, de hoogste, de sterkste, Jezelf verheffen, tot babelse hoogten, dat houdt niet. En het hoeft niet. Menszijn is samenzijn, maar één zijn, eenvoudig zijn. Tijdgeest en cultuur willen dat niet weten. Daar moet je dwars voor zijn en zeer jezelf."
De moderne menswetenschappen hebben vraagtekens gezet bij onze persoonlijke verantwoordelijkheid voor wat we doen of laten. Veel ervan gebeurt onder invloed van onze opvoeding en sociale omgeving, veel is een gevolg van wat ons overkomt, veel is ons wellicht ook aangeboren. De traditionele schuldbelijdenis heeft veel van zijn geldigheid verloren. Mensen zijn een maat te groot - ze zijn van goede wil, maar het komt er niet van. Er is van alles dat ons in de weg staat, in ons zelf (we durven niet, we maken niet), maar ook van alles dat ons overkomt (we weten niet) of van buitenaf belemmert (we mogen niet). Zelfs het horen en spreken, zelfs het minnen gaat ons niet af. We zijn bang om anderen te bezeren en onszelf te verliezen. Maar het lied blijft niet steken in dat schuldgevoel. Het is geen “weg men ons”-lied zoals veel teksten in de traditionele liturgie. Het laatste couplet opent een perspectief. We aanvaarden onze kleinheid, niet uit schaamte, maar als iets groots, iets sterks. Zacht zijn, stil zijn, waar zijn, goed zijn. De maat van de ander. De maat van God. En met een fraaie dubbelzinnigheid: maat van de ander zijn, maat van God: metgezel, geliefde.
De muziek van Chris van Bruggen sluit fraai aan bij de tekst. De melodie doet denken aan een klacht, maar straalt ook iets van berusting uit. De pianobegeleiding is stuwend, haast ongeduldig door de gebroken accoorden in zestienden. Door twee verschillende tussenspelen en een tegenmelodie van het koor ontstaat afwisseling. Wat het meest opvalt is de wisseling van de 6/8 en de 5/8 maat. Het lijkt alsof de componist hier een spel speelt met de inhoud: maat te groot / maat te klein.
Hymnologische informatie
Het lied werd voor het eerst gepubliceerd in Zang van de Monnik (1989) en daarna in de verzamelbundel Getijden (1996), op muziek van Herman Verbeek zelf. Deze versie is te horen op de CD Getijden 1. Chris van Bruggen schreef in 1999 de nieuwe compositie die in 2000 gepubliceerd werd in het blad Resonans en in 2005 in de verzamelbundel Liedboek van de ziel en in Zangen van zoeken en zien (2015). Deze versie is te horen op de CD In die dagen (1999).
