Mensen zijn een maat te groot

Dit lied is te vinden in de volgende veelgebruikte liedbundel(s):

Zangen van Zoeken en Zien 135
Mogelijk staat het ook in andere liedbundels. Kijk hiervoor in de infobox rechts, onder het kopje 'Liedbundels'.

Mensen zijn een maat te groot
Herkomst
Taal	Nederlands
Land	Nederland
Periode	20e eeuw
Tekst
Dichter	Herman Verbeek
Muziek
Componist	Chris van Bruggen
Gebruik
Thema	Twijfel
Liedbundels
Zangen van Zoeken en Zien 135

Mensen zijn een maat te groot is een lied van Herman Verbeek, op muziek gezet door Herman Verbeek zelf en door Chris van Bruggen.

Beluisteren

<html5media height="50" width="200">File: 16_Mensen_zijn_een_maat_te_groot_(Verbeek).mp3 ‎</html5media>

Muziek van Herman Verbeek, van de CD Getijden, gezongen door monniken van de Norbertijner abdijen van Averbode, Tongerlo en Berne-Heeswijk. Opgenomen met toestemming van de rechthebbenden.

<html5media height="50" width="200">File: Mensen_zijn_een_maat_te_groot.mp3 </html5media>

Muziek van Chris van Bruggen, van de CD In die dagen, gezongen door het koor van de Pepergasthuiskerk te Groningen. Opgenomen met toestemming van de rechthebbenden.

Inhoud

"Mensen willen te groot zijn en dat is hun falen. Het eeuwige moeten winnen, de beste moeten zijn, de vlugste, de hoogste, de sterkste, Jezelf verheffen, tot babelse hoogten, dat houdt niet. En het hoeft niet. Menszijn is samenzijn, maar één zijn, eenvoudig zijn. Tijdgeest en cultuur willen dat niet weten. Daar moet je dwars voor zijn en zeer jezelf." (Herman Verbeek in Getijden)

De moderne menswetenschappen hebben vraagtekens gezet bij onze persoonlijke verantwoordelijkheid voor wat we doen of laten. Veel ervan gebeurt onder invloed van onze opvoeding en sociale omgeving, veel is een gevolg van wat ons overkomt, veel is ons wellicht ook aangeboren. De traditionele schuldbelijdenis heeft veel van zijn geldigheid verloren.

Mensen zijn een maat te groot - ze zijn van goede wil, maar het komt er niet van. Er is van alles dat ons in de weg staat, in ons zelf (we durven niet, we maken niet), maar ook van alles dat ons overkomt (we weten niet) of van buitenaf belemmert (we mogen niet). Zelfs het horen en spreken, zelfs het minnen gaat ons niet af. We zijn bang om anderen te bezeren en onszelf te verliezen.

Maar het lied blijft niet steken in dat schuldgevoel. Het is geen “weg men ons”-lied zoals veel teksten in de traditionele liturgie. Het laatste couplet opent een perspectief. We aanvaarden onze kleinheid, niet uit schaamte, maar als iets groots, iets sterks. Zacht zijn, stil zijn, waar zijn, goed zijn. De maat van de ander. De maat van God. En met een fraaie dubbelzinnigheid: maat van de ander zijn, maat van God: metgezel, geliefde.

De muziek van Chris van Bruggen sluit fraai aan bij de tekst. De melodie doet denken aan een klacht, maar straalt ook iets van berusting uit. De pianobegeleiding is stuwend, haast ongeduldig door de gebroken akkoorden in zestienden. Door twee verschillende tussenspelen en een tegenmelodie van het koor ontstaat afwisseling. Wat het meest opvalt is de wisseling van de 6/8 en de 5/8 maat. Het lijkt alsof de componist hier een spel speelt met de inhoud: maat te groot / maat te klein.

Hymnologische informatie

Het lied werd voor het eerst gepubliceerd in Zang van de Monnik en daarna in de verzamelbundel Getijden op muziek van Herman Verbeek zelf. Deze versie is te horen op de CD Getijden Chris van Bruggen schreef in 1999 de nieuwe compositie die in 2000 gepubliceerd werd in het blad Resonans, in de verzamelbundel Liedboek van de ziel en in Zangen van zoeken en zien (2015). Deze versie is te horen op de CD In die dagen.

Verwijzingen

Herman Verbeek (1989). Zang van de monnik. Alsmeer: Boekmakerij/uitgeverij Luyten. ISBN 9064161747

Herman Verbeek (1996). Getijden. Zangen voor de dagen en de jaren. Aalsmeer: Dabar-Luyten. ISBN 9064163006

Herman Verbeek (2005). ‘’Liedboek van de ziel.’’ Groningen: Stichting Verbeek-Fonds. ISBN 9080958115