Dag ochtend, grote ochtend

Dit lied is niet te vinden in één van de veelgebruikte liedbundels.
Mogelijk staat het wel in andere liedbundels. Kijk hiervoor in de infobox rechts, onder het kopje 'Liedbundels'.

Dag ochtend, grote ochtend Heelal
Tekst
Dichter	Herman Verbeek
Muziek
Componist	Herman Verbeek
Gebruik
Getijde v/d dag	Ochtend
Liedbundels
Getijden 32
Liefde gaat langzaam 8

Dag ochtend, grote ochtend zijn de beginwoorden van het lied Heelal, geschreven door Herman Verbeek en door hemzelf op muziek gezet.

Beluisteren

• Van de CD Getijden, gezongen door Herman Verbeek. Opgenomen met toestemming van de rechthebbenden.

Tekst

Dag ochtend, grote ochtend
gegroet met jouw mee,
jij dageraad van aardes,
van aarde van zee,
in donker oneindig
wat vlekken van licht,
dat bijlicht gezicht aan gezicht,
in samenhang van sterren
voor wonen een stee.

dag kleinsten aller kleinsten
die leven begint
het ja vermenigvuldigt
onzegbaar maal kind
het grootste het kleinste
te klein voor wie ziet
geheim van jouw delen om niet
het delen groeit tot helen
dat samenzijn vindt

dag wezen tussen wezen
mijn omgang mijn maat
uit groot en klein gekomen
wij laatsten zo laat
jij bomen jij paarden
 jij melkvee jij graan
wij komen maar even en gaan
bemiddel leer de mensen
hoe samengaan gaat

temidden van het midden
van groot en van klein
wordt mens aan mens gegeven
te zijn die zij zijn
het grote te groot en
het kleine te klein
om niettemin eenvoud te zijn
van lijf om lijf gemeenzaam
hand brood beker wijn

Geplaatst met toestemming van de Stichting Verbeekfonds.

Inhoud

"Tien tot vijftien miljard jaar - niemand kan dat bevatten is het geleden, zeggen geleerden, dat het heelal is ontstaan, naar men momenteel aanneemt uit een oerknal die duizenden 'partikels, sterrenstelsels, de ruimte in sloeg. Nog gaat het uit elkaar bewegen van de clusters voort. Het heelal 'dijt uit..’ Naarmate het bewustzijn hiervan mee uitdijt, raakt het verloren. Waar ben ik? Waar blijf ik? Het houvast laat los. Leegte. Einstein zei: 'De beslissende vraag luidt, of het Universum vriendelijk is." Newman schreef zijn song: ‘Lead, kindly light'. In het heelal zweeft deze aarde, speldeknop. Opgehangen in het zonnestelsel. In het licht is leven. Flora. Fauna. En mens. De zeldzaamheid maakt eenzaam. Mens, het meest gevaarlijke schepsel. Ook voor zichzelf. Mens kan de aarde, dat partikeltje in het heelal, vernietigen. Iemand die het beroert? Die het opvangt? Of totale onaangedaanheid? Totale onherbergzaamheid? De verbazing groeit dat er samenhang is, samenspel. Dat de aarde het houdt, op haar plaats blijft, niet uit elkaar spat, niet wegzweeft in het niets, niet te pletter valt in de leegte. Naarmate de verbazing groeit, neemt de zekerheid af. Voldoen in dat besef nog de mensbeelden van een God? Een Hand, Hart, Stem? Een die het heelal bestiert? Is er een schakel tussen kosmisch verband en historisch verbond? Of is de geborgenheid en vrijheid van de kinderen Gods een primitieve fictie? Zijn wij het heelal ingeslingerd als de planeten? Snelle antwoorden zijn trage leugens. De goede vraag moet nog gesteld. Op het moment dat het projekt mens dreigt te mislukken. Voltrekt zich de miniscule kosmische ramp van een eindige mensheid die zichzelf vernietigt? Waarna zich een mensloze aarde herstelt? Die Apokalyps? Of liggen er onder de vallende, vermorzelende boom zaadjes die kiemen? Elke morgen sta ik op, strek de handen wijd en hoog en groet driemaal: de oneindige macrokosmos waarin ik ben; daarin de mikrokosmos van niet te ziene virussen en bacteriën; in die samenhang van uitersten de mesokosmos. lichamen van mijn afmeting, herkenbaar naar formaat en gedrag, wezens om mee om te gaan, om vrede mee te maken."
Herman Verbeek in Liefde gaat langzaam, pag 45.