Christ unser Herr zum Jordan kam

Dit lied is niet te vinden in één van de veelgebruikte liedbundels.
Mogelijk staat het wel in andere liedbundels. Kijk hiervoor in de infobox rechts, onder het kopje 'Liedbundels'.

Christ unser Herr zum Jordan kam
Vorm	Strofelied
Herkomst
Titel	Christ unser Herr zum Jordan kam
Taal	Duits
Land	Duitsland
Periode	1541
Tekst
Dichter	Martin Luther
Bijbelplaats	Matteüs 3:13-17 Marcus 1:9-11 Lucas 3:21-22 Johannes 1:31-34 Romeinen 3:9-30 Romeinen 6:3-4 Galaten 2:15-21 Titus 3:5
Metrisch	8-7-8-7-8-7-8-7-7
Muziek
Melodie	Christ unser Herr zum Jordan kam
Herkomst	Wittenberg 1524
Solmisatie	2-4-5-6-5-1-7-6
Gebruik
Kerkelijk jaar	Doop van de Heer Epifaniëntijd
Bijbels persoon	Johannes de Doper
Thema	Doop
Liedbundels
Evangelisches Gesangbuch 202

Christ unser Herr zum Jordan kam is een dooplied van Martin Luther. Hij componeerde het als een van zijn laatste liederen in 1541. In 1543 werd het opgenomen in de nieuwe uitgave van het Klugsche Gesangbuch, waar het de reeks catechismusliederen met als thema de doop completeerde. Luther schreef deze liederen om de hoofdpunten van de reformatorische geloofsleer in liedvorm te laten zingen en uit het hoofd te leren door de gemeente.

In de tijd van de Lutherse orthodoxie was Christ unser Herr zum Jordan kam een van de kernliederen. Liturgisch werd het toegewezen aan het Johannisfest op 24 juni.

Tekst

1. Christ unser Herr zum Jordan kam
nach seines Vater willen,
Von S. Johans die Tauffe nam,
Sein werck und ampt zurfüllen.
Da wolt er stifften uns ein Bad,
Zu waschen uns von sünden,
Erseuffen auch den bittern Tod
Durch sein selbs Blut und Wunden,
Es galt ein newes Leben.

2. So hört und mercket alle wol,
Was Gott heisst selbs die Tauffe,
Und was ein Christen gleuben sol
Zu meyden Ketzer hauffen.
Gott spricht und wil, das wasser sey,
Doch nicht allein schlecht Wasser,
Sein heiligs Wort ist auch dabey
Mit reichem Geist on massen,
Der ist alhie der Tauffer.

3. Sölchs hat er uns beweiset klar
Mit Bilden und mit Worten.
Des Vaters stim man offenbar
Daselbs am Jordan horte.
Er sprach, Das ist mein lieber Son,
An dem ich hab gefallen,
DEN wil ich Euch befohlen han,
Das jr IN höret Alle
Und folget seinem Leren.

4. Auch Gottes Son hie selber steht
In seiner zarten Menschheit.
Der heilig Geist ernider fert
In Taubenbild verkleidet.
Das wir nicht sollen zweiueln dran,
Wenn wir getauffet werden,
All drey Person getauffet han,
Da mit bey uns auff Erden
Zu wohnen sich ergeben.

5. Sein Jünger heisst der Herre Christ,
Geht hin all Welt zu leren,
Das sie verlorn in Sünden ist,
Sich sol zur Busse keren.
Wer gleubet und sich teuffen lesst,
Sol dadurch selig werden,
Ein newgeborner Mensch er heisst,
Der nicht mehr könne sterben.
Das Himelreich sol erben.

6. Wer nicht gleubt dieser grossen Gnad
Der bleibt in seinen Sünden
Und ist verdampt zum ewigen Tod
Tieff in der Hellen grunde.
Nicht hilfft sein eigen heiligkeit,
All sein Thun ist verloren,
Die Erbsünd machts zur nichtigkeit,
Darin er ist geboren,
Vermag jm selbs nichts helffen.

7. Das Aug allein das Wasser siht,
Wie Menschen Wasser giessen,
Der Glaub im Geist die krafft versteht
Des Blutes Jhesu Christi.
Und ist für im ein rote Flut,
Von Christus Blut geferbet,
Die allen Schaden heilen thut,
Von Adam her geerbet,
Auch von uns selbs begangen.

Inhoud

Het lied heeft 7 strofen. De eerste vier hebben betrekking op de doop van Jezus in de rivier de Jordaan door Johannes de Doper. Deze gebeurtenis wordt gezien als de instelling van het sacrament van de Doop en geduid vanuit de Drie-eenheid: God de Vader, de Zoon en de Heilige Geest zijn gezamenlijk aan het werk. Het water als tastbaar element wordt voorzien van het woord uit de hemel door de Geest, waardoor het geloof wordt gesterkt. Pas in strofe 5 en 6 wordt verwezen naar het bevel van Jezus om te dopen, dat aan het eind van de evangeliën van Matteüs en Marcus wordt gegeven en waarin, in de versie van Marcus, ook expliciet de verdoemenis als gevolg van ongeloof wordt genoemd. Luther interpreteert dit ongeloof als vertrouwen in de eigen heiligheid - onherroepelijk verloren door de erfzonde - in plaats van in Christus. De laatste strofe beschrijft nog eens de zichtbare en onzichtbare dubbel-natuur van het sacrament.